Volendam doet een boekje open...

Nu de storm rond de breuk tussen Jan en Yolanthe weer een beetje is gaan liggen, las ik een kritisch stukje van een Volendamse columniste, die haar hart even moest luchten. Dat verhaaltje liegt er dus niet om en als je het gelezen hebt, weet je ook waarom de Volendammers hun schouders ophalen en weer gewoon overgaan tot de orde van de dag...

Het is niet bijster origineel nog een column aan het landelijke achterklapnieuws te wijden, maar toch wil ik er nog een paar woorden aan vuil maken. Jan en Yolanthe. Het lag zo lekker in de mond en ze leken het perfecte paar. Maar aan al het moois komt een einde zeggen ze weleens.

Op de een of andere manier voel ik me toch behoorlijk betrokken bij de breuk van ’s Neerlands mooiste en beroemdste paar. Of beter gezegd: ex-paar. Jan is tenslotte toch een Volendammer. Een waar ik met de jaren een behoorlijke hoeveelheid respect voor heb gekregen.

Maar even over Yolanthe. Ik heb eigenlijk altijd een beetje met argwaan naar dat meisje met die kleine tandjes gekeken. Ze was uitverkozen tot meest sexy vrouw van Nederland, maar óf het ligt eraan dat ik een vrouw ben die een tikkeltje jaloers is op haar donkere en weelderige uiterlijk, óf het is gewoon een feit dat andere vrouwen die ik zie, sexier zijn dan zij en ik dus niet instem met de mening van de rest van Nederland. Mij is überhaupt nooit iets gevraagd wat ik van haar vind.

Maar was het allemaal gespeeld dan, de liefde van haar voor Jan? Je werd er toch niet goed van als haar vragen werden gesteld in de media? Je kreeg toch kippenvel als je zag hoe ze met haar zoete tongval Jan de hemel in prees, keer op keer? Hoe ze iedere vraag over Jan beantwoordde alsof hij ieder moment op een wit, perfect gesoigneerd paard aan zou kunnen komen galopperen. ‘Jan is gewoon heel lief.’ ‘Jan kan zo goed dit.’ ‘Jan, Jan, Jan, Jan, Jan.’ Gatver. En het was nog niet eens oprecht ook.

Waar in hun liefdesweg heeft zij een zwak voor Wesley ontwikkeld? Toen ze samen met Jan op een zonnige dag ieder op een megatrendy scooter over de dijk in Volendam toerde? Of toen ze samen met Jan heel schattig zijn signeersessie hield? Of toen ze een interview gaf aan een of andere Glossy – die ze aan Jan te danken had, want zonder Jan zou Nederland haar naam niet eens kennen – waarin ze met niet geringe woorden over haar toekomstige bruidsjurk sprak? De bruidsjurk waarin ze met Jan zou trouwen nam ik destijds aan? Of zag ze zich toen al in gedachten met Wesley naar het altaar lopen?

Qua portemonnee zal Yolanthe er in ieder geval niet op achteruit gaan. En op deze manier zet ze zichzelf nog een tikkie meer in de spotlights dan ze al deed. Want eerlijk is eerlijk: ze heeft beetje bij beetje een rode loper voor zichzelf uitgerold waar ze nu in het volle licht over mag paraderen. Zonder Jan zou Yolanthe nog steeds het donkere meisje uit Onderweg naar Morgen zijn dat niet eens zo goed kon acteren. Of toch wel? Ze heeft de schijn wel heel goed op weten te houden. Zijn die acteerlessen toch nog goed van pas gekomen. En nu haar rode loper zo ver uitgerold is, kan ze met de duurste hoge hakken eroverheen wandelen in haar Ibiza-outfitjes die ze zo mooi vindt. Terwijl ze haar mond vol kan stoppen met zoete woordjes over Wesley.

Gelukkig kan Jan nu weer zijn vrienden uitnodigen bij hem thuis. Want het woord gastvrijheid bleek haar niet te zijn bijgebracht door moeder Van Kasbergen. En ondanks dat de moeder van Yolanthe geen stuiver te makken had toen ze met haar dozijn dochters naar Nederland kwam, weet Yolanthe wel heel goed hoe te smijten met geld. Het geld van Jan weliswaar. En binnenkort misschien wel het geld van Wesley. Volendammer bouwvakkers wilden in elk geval niet meer voor de vijfde keer de kranen verwisselen toen madame na de vierde keer toch nog niet perfect tevreden was over het eindresultaat in de badkamer. En dat terwijl ze vijftien euro per uur uitbetalen aan een schoonmaakster overdreven veel vond.

Tja, je hoort wel eens wat als je in Volendam woont. Laat ik het zo stellen: Yolanthe is dan misschien een mooi meisje, maar ze is geen katje om zonder handschoentjes aan te pakken. En het is nog een zwart katje ook.

Gina Schilder