F.J. Kroymans BV

Over Frits J. Kroymans en z’n ineengestorte imperium moet ik, gezien de vele reacties op m’n weblog, ook nog eens wat schrijven. Van 1975 tot 1978 ben ik werkzaam geweest in het moederbedrijf van Kroymans aan de Soestdijkerstraatweg 66 in Hilversum. Als jongen van 16 jaar had ik daar een baantje als autopoetser. Zonder arbeidscontract natuurlijk, want ik zat nog op school. Twee vrienden van mij werkten er al langere tijd elke zaterdag en omdat zij het vele werk niet aankonden, mochten ze van Frits nog een nieuwe vriend introduceren, dat was ik dus. Uiteindelijk waren er vijf jongens van onze vriendenclub die er voor langere of kortere tijd gewerkt hebben, te weten Dion, Frits (ja, hij heette ook Frits!), Hans en Frank. Heel veel plezier hebben we er gehad, maar er werd ook hard gewerkt. Als we op zaterdagmorgen arriveerden, stonden er altijd wel vijf tot acht auto’s klaar welke die dag afgeleverd moesten worden en die nog snel even van binnen en van buiten gereinigd moesten worden. Frits was toen dealer van British Leyland, bestaande uit de merken Austin en Morris, en de op zichzelf staande merken Triumph, Rover, Jaguar en Daimler. Daarnaast was een paar jaar eerder het zo felbegeerde importeurschap van het prestigieuze merk Ferrari binnengesleept. Frits Kroymans had een monteur van Ferrari uit Italië overgehaald en met gezin en al in Hilversum gehuisvest; dat was voor die tijd toch wel heel bijzonder.

Hoewel ik nog geen rijbewijs had, heb ik daar het autorijden wel geleerd. Van de showroom naar de werkplaats en van de wasplaats naar het parkeerterrein. Kleine stukjes, maar wel altijd woekeren met de ruimte. Met een Jaguar moest je soms wel 10 keer steken voordat je de bocht naar de showroom kon maken bijvoorbeeld. Hoogtijdagen waren het als er een grote hoeveelheid auto’s tegelijk afgeleverd moest worden. Dan werkten wij ook door de weeks in de avonduren en liet Frits altijd royaal geld achter om in de nabijgelegen snackbar een frietje met een frikandel en een blikje te halen. Later kwam Frits eens bij ons informeren wie er handig was met een typemachine. Toen ik een beetje bluffend m’n vinger opstak, stelde Frits voor dat ik een zomer lang de werkplaatsreceptionist zou gaan ondersteunen bij het uittypen van rekeningen voor klanten en schadeclaims naar de importeur. Een hele eer vond ik dat en toen werkplaatsreceptionist Schut in de gaten had ik dat ik accuraat kon werken en klanten goed te woord kon staan, heb ik zelfs een keer twee weken lang de hele werkplaatsreceptie van hem overgenomen terwijl hij op vakantie was. Met ondersteuning van de werkplaatschef rekende ik fakturen af met klanten en maakte afspraken voor kleine en grote beurten. Een grote beurt voor een Jaguar kostte toen al een acht- a negenhonderd gulden, dus dat was een hoop geld. Het jaar daarop zette ik als 17-jarige een compleet vernieuwd en gemoderniseerd klanten-administratiesysteem op. Voor elke klant maakte ik een metalen ponsplaatje (!) en een hangmap met gekleurde ruiters voor de historie van de auto. Automatisering avant la lettre, zullen we maar zeggen.
Met Frits zelf hadden wij als jongens nooit zo veel te maken… Frits liet onze aansturing altijd aan de verkopers en het hoofd boekhouding over. Behalve als Frits aan het eind van de dag nog even snel een autootje gereinigd moest hebben omdat ie de indruk had dat er mogelijk nog een klantje voor zou kunnen komen. Dan zei Frits steevast: ‘Wat ben ik je vandaag verschuldigd?’ En als je dan antwoordde dat dat veertig gulden was omdat je acht uur die dag gewerkt had (we kregen vijf gulden per uur, een kapitaal voor die tijd), dan zei Frits steevast ‘ik maak er zestig van als je dit autootje nog even wast en uitzuigt.’ En zo had je dan een uurtje later een half dagloon extra verdiend!
De foto toont exact hoe ik Frits in die tijd gekend heb. Een tweedcolbertje, stropdas een beetje slordig geknoopt, dure Brogues aan z’n voeten en altijd dat hoofd een beetje scheef, net als z’n vader overigens. Een autoliefhebber pur sang. Ik zal nooit vergeten hoe een wat stoffig mannetje op een middag een proefrit kwam maken in een voor Frits heel waardevolle auto, ik meen dat het een Austin Healey was. Echt een collectors-item, toen al. Het mannetje ging er een stukje mee rijden, kwam een paar uur later terug, parkeerde ‘m netjes tussen de handelsvoorraad in en vertrok met de opmerking, dat de auto hem een beetje tegenviel. Een paar dagen later bemerkten wij dat er forse schade aan de zijkant van de auto zat. Frits had z’n conclusie direct al getrokken… dit moest door dat mannetje gebeurd zijn! Die had natuurlijk ergens een paaltje meegepakt en gedacht ‘ik zet ‘m gewoon terug en doe alsof er niets gebeurd is’. Het mannetje was niet meer te achterhalen en ik heb Frits nooit kwader gezien dan die ene dag. Gentleman als hij was en ongetwijfeld nog is, sprak hij de voor ons legendarische woorden: ‘die klootzak heeft m’n hele handel verneukt’. Die uitdrukking hebben wij als vriendenkliek onder het genot van een biertje op verjaardagen nog vaak herhaald!

Klik op deze link om te zien welke modellen auto's wij halverwege die zeventiger jaren bij Kroymans zoal te poetsen kregen...